Όταν ήμουν μικρή και η μητέρα μου ήθελε να φτιάξει γλυκό κυδώνι, με έστελνε στην γειτόνισσα να ζητήσω ένα κλαδάκι αρμπαρόριζα. Αυτό το μικρό, ταπεινό κλαδί, έκρυβε μέσα του τόση δύναμη, που όλο το σπίτι μοσχοβολούσε.
Από τότε όποτε περνούσα από κάποιο σπίτι που είχε αρμπαρόριζα, έσπαζα ένα φυλλαράκι, το έτριβα στα χέρια μου και όλη αυτή η ευωδία μου έφερνε θύμησες, γεύσεις, αναμνήσεις.
Τώρα που πήγαμε στο νέο μας σπίτι και έχουμε πλέον μπαλκόνι, το πρώτο λουλούδι που φύτεψα ήταν η αρμπαρόριζα.
Και αυτή σιγά σιγά φούντωσε, μεγάλωσε, ευωδιάζει κάθε φορά που στέκομαι δίπλα της και την σκουντάω κατά λάθος.
Λες και θέλει να μου πει πως δεν πρέπει να ξεχάσω από που προέρχομαι, τι έχω ζήσει σαν παιδί και που πάντα θα θέλω να επιστρέφω. Είναι μοναδικό να νιώθεις όμορφα πράγματα από μια μικρή αφορμή.
Σήμερα διαπίστωσα πως έβγαλε το πρώτο της λουλούδι. Καλωσόρισε την άνοιξη μαζί με την πρώτη της λιακάδα.
Και έτσι όμορφη και μυρωδάτη, αγναντεύει την πόλη και τον ήλιο.
Καλή μας άνοιξη!
Να ζείτε και να περνάτε όμορφα!
******
Εσείς τι εικόνες έχετε και τι σκέψεις κάνετε για αυτήν την άνοιξη;
Κάντε μια ανάρτηση για το ανοιξιάτικο ''Σκέψεις και εικόνες''