Αυτές τις μέρες δεν έχω έμπνευση. Δεν μου ΄χετε να γράψω κάτι.
Είναι φορές βρε παιδάκι μου, είναι τόσες οι σκέψεις που δεν χωράνε στο μυαλό και δεν ξέρεις τι να πρωτογράψεις. Άλλες φορές πάλι, όσο και να το στύψεις το ρημαδιασμένο δεν βγάζει τίποτα. Απορώ καμιά φορά με τους σεναριογράφους των καθημερινών σήριαλ. Πως μπορούν κάθε μέρα να γράφουν. Θα μου πεις, τι γράφουν... τα ίδια και τα ίδια.
Έτσι λοιπόν αν είναι να γράφω τα ίδια και τα ίδια, καλύτερα να σιωπήσω.
Θα πάω να νοικιάσω το Οκτώμισι του Φελίνι να παρηγορηθώ λιγάκι με τον Μαστρογιάννη. Και αυτού του καψερού τίποτα δεν του κατέβαινε.
Μέχρι να μου έρθει επιφοίτηση θα τα λέμε μέσω σχολίων.
Hasta la vista, baby