Ακούω την Αγάπη.

Είναι κάποιοι άνθρωποι που μας σημαδεύουν την ζωή. Δεν ξέρω τι γίνεται και πως συνεννοείται το σύμπαν, τι εξωκοσμικές διεργασίες γίνονται και κάποιος άνθρωπος βρίσκετε στον δρόμο σου και σου ορίζει την ζωή, στην καταστρέφει ή στην αναζωογονεί, σου ανατρέπει όλα όσα είχες στο μυαλό σου ως τώρα και μετά οι ζωές σας δένονται και πορεύονται μαζί ή και χώρια, αλλά στην ουσία μαζί.

Αυτός ο άνθρωπος μπορεί να είναι φίλος ή εραστής. Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι δένεσαι τόσο μαζί του που δεν μπορείς να φανταστείς την ζωή σου χωρίς αυτόν.

Και όλο αυτό με κάνει και σκέφτομαι ότι οι άνθρωποι καμιά φορά κάνουν σχέσεις άνευ ουσίας, είτε αυτές είναι φιλικές, είτε ερωτικές, είτε σεξουαλικές και στην ουσία ευτελίζονται και χάνουν την ευκαιρία να νιώσουν την ανθρώπινη επαφή έτσι όπως αξίζουν.

Βέβαια καμιά φορά αυτό γίνεται υποσυνείδητα ή ακόμα και εις γνώση μας χωρίς να θέλουμε να το παραδεχτούμε. Και ο μεγαλύτερος λόγος που συμβαίνει είναι ότι οι άνθρωποι φοβούνται να μείνουν μόνοι. Και έτσι προτιμούν αναλώνονται σε σχέσεις επιφανειακές, παρά να περάσουν την ώρα τους με τον εαυτό τους.

Κατά καιρούς μπορεί να το έκανα και γω. Να περνούσα δηλαδή απλά τον χρόνο μου με κάποιους ανθρώπους που δεν είχα ιδιαίτερο δέσιμο, επειδή εκείνη την εποχή δεν είχα κάτι άλλο. Μα έτσι όμως κατάλαβα ότι χάνεις κάποια πράγματα. Τα οποία δεν αγοράζονται, ούτε αποκτούνται έτσι απλά. Μπορείς να αγοράσεις την διασκέδαση, αλλά δεν μπορείς να αγοράσεις την φιλία. Και τι μένει στο τέλος; Ένα κενό.

Και έτσι αν δεν μπορείς να νιώσεις με έναν άνθρωπο αυτό το σημάδεμα που λέω στην αρχή, αν δεν μπορείς να νιώσεις πότε πονάει χωρίς να στο λέει, αν δεν μπορείς να κλάψεις μαζί του στην λύπη, να γελάσεις στην χαρά, να νιώσεις την έλλειψή του όταν οι καταστάσεις στον πάρουν μακρυά σου, τότε καλύτερα να μην τον έχεις δίπλα σου. 

Όπως επίσης και με τους συγγενείς. Λένε ότι τον φίλο τον επιλέγεις ενώ τον συγγενή όχι. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει και να τον ανεχτείς. Θεωρώ ότι εκτός από τα πολύ κοντινά πρόσωπα, δηλαδή γονείς και αδέρφια, αν με κάποιον από τους συγγενείς σου δεν ταιριάζουν τα χνότα σας, καλύτερα να μην ασχολείσαι καθόλου. Και ας μην σου μιλήσει 1000 χρόνια. Μη  το κάνεις τυπικά. Μπορεί να έχετε το ίδιο αίμα, αλλά αν δεν έχετε το ίδιο μυαλό χαλάει η συνταγή.

Τα ίδια ισχύουν και για τις σεξουαλικές σχέσεις. Το σεξ είναι ένα μέσο να δείξεις την αγάπη σου σε κάποιον. Αν όχι την αγάπη, έστω το ότι αυτό το άτομο σε ελκύει, ότι σε διεγείρει εγκεφαλικά και σωματικά. Αλλιώς καλύτερα να μην γίνεται.

Βέβαια για να μην παρεξηγηθώ αυτά που λέω ισχύουν μόνο για μένα και αυτό δεν σημαίνει ότι αν κάποιος κάνει τα αντίθετα τον κατηγορώ ή τον κατακρίνω. Και φυσικά έχω φίλους που τα κάνουν όλα αυτά. Απλά εγώ δεν μπορώ.

Και γιατί δεν μπορώ;

Γιατί νομίζω ότι όλα αυτά τα χρόνια, πριν κατασταλάξω στα παραπάνω, αναλώθηκα σε ρηχούς ανθρώπους, ανθρώπους που δεν είχαν τίποτα να μου δώσουν και φυσικά τίποτα να τους δώσω και γω και όλο αυτό νομίζω ότι με κούρασε συναισθηματικά και έτσι δεν μπορώ πλέον, ακόμα και αν το θέλω, να λειτουργήσω αλλιώς.

Όταν βρίσκομαι με κάποιον που δεν με ενδιαφέρει ως άνθρωπος, νιώθω πως καταπιέζομαι φοβερά και είναι σαν να ψάχνω την έξοδο κινδύνου.

Δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα σε αυτόν τον κόσμο να νιώθεις την ανατριχίλα από το άγγιγμα του άλλου, να τον κοιτάς και να ανταλλάσσεται μηνύματα χωρίς να μιλάτε, να οικειοποιείστε τραγούδια, να σκέφτεσαι τις στιγμές σας και να χαμογελάς ή να δακρύζεις, να κάνεις σχέδια μαζί του, να νιώθεις ότι έχεις κάποιον δίπλα σου. 

Και στην ουσία να νιώθεις το μεγαλύτερο θαύμα της ζωής. Την αγάπη.
Να ακούς την αγάπη.

σ.σ. Οι άνθρωποί μου που είναι εδώ κοντά μου και τους βλέπω κάθε μέρα μπορούν να νιώσουν όλα αυτά από μένα και γω από αυτούς. Για αυτό λοιπόν αυτή την αναρτήση θα την αφιερώσω σε αυτούς που είναι μακριά. 

Στην Vicious και στον Pirpolimeno, στην Μαίρη και την Κατερίνα από την Εύβοια, στον Αλχημιστή μου που είναι στας Γαλλίας και σε όλους τους συμφοιτητές μου που περάσαμε πολύ όμορφα πριν κάποια χρόνια. 

Ακούω τις θάλασσες και τα ποτάμια σου

Ακούω το γέλιο ακούω το κλάμα σου

Τις μελωδίες που γεννιούνται στα σπλάχνα σου

Τις πολιτείες και τους ανθρώπους

που ταξιδεύουν κάτω απ' το δέρμα σου

Ακούω την αλήθεια σου κι' ακούω το ψέμα

Και μια μικρή ζεστή αγωνία μου γλυκαίνει το αίμα

Ακούω την Αγάπη και δεν ακούω τις σκέψεις μου

Ακούω τους ήλιους και τους πλανήτες σου

Ακούω τις χαρές σου ακούω τις λύπες σου

Τις αρμονίες που γεμίζουν τις νύχτες σου

Τους εραστές και τους τρελούς

που ξενυχτάν κάτω απ' το δέρμα σου

Ακούω την αλήθεια σου κι' ακούω το ψέμα

Και μια μικρή ζεστή αγωνία μου γλυκαίνει το αίμα

Ακούω την Αγάπη

Ακούω την Αγάπη

Ακούω την Αγάπη και δεν ακούω τις σκέψεις μου