Και έφτασε το τέλος της ιστορίας μας. Μιας ιστορίας που ξεκίνησε από έναν άντρα για την συνεχίσουν δεκαπέντε γυναίκες. Ένα ονειρικό ταξίδι λέξεων που φιλοξενήθηκαν σε 15+1 μπλογκς, πήραν την προσωπική σφραγίδα του καθένα από τα βιώματα μας, τις σκέψεις μας και τα θέλω μας.
Θέλω να πω εδώ ότι όλες αυτές οι προσπάθειες δημιουργίας, όσο απλές και καθημερινές να μοιάζουν, είναι πολύ σημαντικές. Η δημιουργία, ότι και να σημαίνει αυτό, είναι επανάσταση. Ας συνεχίσουμε να δημιουργούμε, να γράφουμε, να επικοινωνούμε, να σκεφτόμαστε, να συνεργαζόμαστε, κόντρα σε αυτούς τους άθλιους και νωθρούς καιρούς που θέλουν τους ανθρώπους άχρωμους και μόνους.
Μπράβο λοιπόν στον Πέτρο για την αρχή αυτού του υπέροχου ταξιδιού και στην Αριστέα που το επιμελήθηκε.
Μπράβο σε όλους μας!
Για όσους θέλουν να διαβάσουν την ιστορία μας μπορούν να την βρουν στους παρακάτω συνδέσμους.
►Μια συνάντηση, Πέτρος, Ακυβέρνητος
►Ακολουθώντας το ένστικτο, @ριστέα, Η Ζωή είναι ωραία
►Ακατανίκητη έλξη , Χριστινάκι (Βutterfly)
►Η παρεξήγηση, Κατερίνα Βαλσαμίδη από το Άποψη Τέχνης
►Χάθηκαν όλα; Έλενα Λ. από το Μια καλημέρα
►Η συμφιλίωση , Κική από το ΕΚΦΡΑΣΟΥ
►Πεπρωμένο, Χριστίνα από το Dear e-diary
►Καφενείο "Ο Παράδεισος" Μαρία Κανελλάκη, στο Απάγκιο της
►Μια ανάσα ελπίδας, Έλλη γνωστή κι ως Funkey Monkey
►Η απουσία, Μαρία στο mytripsonblog (me maria)
►Η απόφαση, Κατερίνα Βερίγκα από το Positive Thinking Greece
►Στην κόψη του ξυραφιού, Μαριλένα από το marilenaspotofart
►Ο φύλακας άγγελος, Γεωργία γνωστή κι ως Αρμονία
►Στιγμιόγραφο, Κάτια από το Marilise2
►Η απόφαση, Κατερίνα Βερίγκα από το Positive Thinking Greece
►Στην κόψη του ξυραφιού, Μαριλένα από το marilenaspotofart
►Ο φύλακας άγγελος, Γεωργία γνωστή κι ως Αρμονία
►Στιγμιόγραφο, Κάτια από το Marilise2
Και γω λοιπόν δίνω το τέλος. Ελπίζω να σας αρέσει.
Η ζωή, η αγάπη και η μοίρα.
Οι μυρωδιές πολλές. Τόσο έντονες που καταφέρνουν να αποσπούν την προσοχή του από τις σκέψεις τους. Ο φούρνος δίπλα, ο βασιλικός στο τραπεζάκι του, τα γιασεμιά στην ξύλινη σκεπή του απέναντι σπιτιού. Το αεράκι της θάλασσας στριμώχνεται ανάμεσα στα στενά και βρίσκει τον δρόμο για να χαϊδέψει το πρόσωπό του. Όλα συνθέτουν ένα σκηνικό ελληνικής ταινίας. Συνθέτουν μια εποχή αθωότητας, μια εποχή καθαρή, αμόλυντη και παλιά.
Την ησυχία θα σπάσει μια φωνή. Μια γυναίκα και ένας άντρας τρέχουν προς την παραλία.
- Άλκη, συγνώμη... φωνάζει με δάκρυα η κοπέλα.
Τι να έγινε άραγε αναρωτιέται και του έρχεται στο νου ένας άλλος Άλκης. Το πρώην αφεντικό της Βάσιας. Θυμάται εκείνη την μέρα που συναντήθηκαν τον διάδρομο του νοσοκομείου, ενώ μέσα στο δωμάτιο ο κυρ Μιχάλης πάλευε για την ζωή του.
Σκέφτηκε τι συμπτώσεις καμιά φορά η ζωή μας πλέκει. Άραγε να είναι η μοίρα ή κάτι απλά τυχαίο;
Ο κυρ Μιχάλης είχε ένα γιο. Αγνοούσε όμως την τύχη του. Ήταν καρπός ενός εφηβικού έρωτα. Επειδή όμως ήταν πολύ νέοι και οι δύο και οι εποχές σκληρές και δύσκολες το παιδί δόθηκε για υιοθεσία. Μεγάλωσε ευτυχισμένα. Οι θετοί γονείς του πρόσφεραν τα πάντα, τον σπούδασαν και τον στήριξαν πολύ, σαν δικό τους παιδί. Όταν τους έχασε έμαθε την αλήθεια για του πραγματικούς γονείς τους και έτσι και τους αναζήτησε. Η φυσική του μητέρα είχε πεθάνει. Και έτσι μετά από πολύ προσπάθεια οδηγήθηκε στον κυρ Μιχάλη. Εκείνη την μέρα στο καφενείο του το αποκάλυψε. Ο κυρ Μιχάλης, ήταν ένας άνθρωπος βασανισμένος με ασθενική καρδιά και δεν άντεξε τα μαντάτα. Σωριάστηκε στο άκουσμά τους. Ευτυχώς ο Άλκης του πρόσφερε τις πρώτες βοήθειες και έτσι σώθηκε. Νοσηλευτικέ για αρκετό καιρό, αλλά μπόρεσε να ανακάμψει και να επανέλθει κανονικά πίσω στο καφενείο του.
Ο κυρ Μιχάλης είχε ένα γιο. Αγνοούσε όμως την τύχη του. Ήταν καρπός ενός εφηβικού έρωτα. Επειδή όμως ήταν πολύ νέοι και οι δύο και οι εποχές σκληρές και δύσκολες το παιδί δόθηκε για υιοθεσία. Μεγάλωσε ευτυχισμένα. Οι θετοί γονείς του πρόσφεραν τα πάντα, τον σπούδασαν και τον στήριξαν πολύ, σαν δικό τους παιδί. Όταν τους έχασε έμαθε την αλήθεια για του πραγματικούς γονείς τους και έτσι και τους αναζήτησε. Η φυσική του μητέρα είχε πεθάνει. Και έτσι μετά από πολύ προσπάθεια οδηγήθηκε στον κυρ Μιχάλη. Εκείνη την μέρα στο καφενείο του το αποκάλυψε. Ο κυρ Μιχάλης, ήταν ένας άνθρωπος βασανισμένος με ασθενική καρδιά και δεν άντεξε τα μαντάτα. Σωριάστηκε στο άκουσμά τους. Ευτυχώς ο Άλκης του πρόσφερε τις πρώτες βοήθειες και έτσι σώθηκε. Νοσηλευτικέ για αρκετό καιρό, αλλά μπόρεσε να ανακάμψει και να επανέλθει κανονικά πίσω στο καφενείο του.
Αυτός ήταν και ο λόγος που ο κυρ Μιχάλης είχε τόση αδυναμία στον Στέλιο. Πάντα είχε στο μυαλό του τον χαμένο του γιο. Είχε την ίδια ηλικία με τον Στέλιο. Για αυτό τις κρίσιμες ώρες του τον ζήτησε κοντά του. Τον είχε σαν δικό του παιδί. Τον ένοιωθε σαν γιο του.
Η ίδια μοίρα που ένωσε τον Στέλιο με τον κυρ Μιχάλη, είναι η ίδια μοίρα που χώρισε γιο και πατέρα. Σαν να υπάρχει μια νομοτέλεια, που ανακατεύει τις ζωές των ανθρώπων. Τους δίνει και τους παίρνει.
Κάπως έτσι του πήρε και εκείνου την γυναίκα του και το παιδί τους και του έδωσε την Βάσια. Την έφερνε και την αφαιρούσε από ζωή του ξανά και ξανά. Λες και ότι μας αξίζει και ότι αγαπάμε δεν πρέπει να το παίρνουμε με μιας, αλλά γουλιά γουλιά. Ίσως επειδή αυτό που αξίζουμε είναι τόσο μεγάλο που δεν θα αντέχαμε να το έχουμε ολοκληρωμένα, αλλά με δόσεις.
Είναι όμως και αυτός ο νόμος της αγάπης που νικά κάθε νομοτέλεια της μοίρας, κάθε εμπόδιο και κάθε δυσκολία.
Το θέμα όμως είναι ότι οι άνθρωποι είναι περισσότερο μοιρολάτρες παρά αποφασιστικοί και δοτικοί. Προτιμούν να επαναπαύονται και να συμβιβάζονται σε κάθε τι που τους προσφέρει η μοίρα, πάρα να διεκδικούν, να ζητούν, να παίρνουν αλλά και να δίνουν.
Τελικά όμως στην ζωή δεν παίρνουμε αυτό που αξίζουμε, αλλά αυτό που διεκδικούμε. Αυτό που διεκδικήσαμε με πάθος και αποκτήσαμε, είναι τελικά αυτό που μας αξίζει.
Η ίδια μοίρα που ένωσε τον Στέλιο με τον κυρ Μιχάλη, είναι η ίδια μοίρα που χώρισε γιο και πατέρα. Σαν να υπάρχει μια νομοτέλεια, που ανακατεύει τις ζωές των ανθρώπων. Τους δίνει και τους παίρνει.
Κάπως έτσι του πήρε και εκείνου την γυναίκα του και το παιδί τους και του έδωσε την Βάσια. Την έφερνε και την αφαιρούσε από ζωή του ξανά και ξανά. Λες και ότι μας αξίζει και ότι αγαπάμε δεν πρέπει να το παίρνουμε με μιας, αλλά γουλιά γουλιά. Ίσως επειδή αυτό που αξίζουμε είναι τόσο μεγάλο που δεν θα αντέχαμε να το έχουμε ολοκληρωμένα, αλλά με δόσεις.
Είναι όμως και αυτός ο νόμος της αγάπης που νικά κάθε νομοτέλεια της μοίρας, κάθε εμπόδιο και κάθε δυσκολία.
Το θέμα όμως είναι ότι οι άνθρωποι είναι περισσότερο μοιρολάτρες παρά αποφασιστικοί και δοτικοί. Προτιμούν να επαναπαύονται και να συμβιβάζονται σε κάθε τι που τους προσφέρει η μοίρα, πάρα να διεκδικούν, να ζητούν, να παίρνουν αλλά και να δίνουν.
Τελικά όμως στην ζωή δεν παίρνουμε αυτό που αξίζουμε, αλλά αυτό που διεκδικούμε. Αυτό που διεκδικήσαμε με πάθος και αποκτήσαμε, είναι τελικά αυτό που μας αξίζει.
Με τις σκέψεις η ώρα πέρασε και ο ήλιος ανέβηκε πιο ψηλά στον ουρανό. Το μπλε και το πράσινο έγιναν πιο έντονα. Σκέφτηκε να τεμπελιάσει λίγο ακόμα. Ίσως να δοκιμάσει και μια τυρόπιτα από τον διπλανό φούρνο.
-Ακόμα εδώ είσαι;... μια φωνή τον επανέφερε στην πραγματικότητα.
Η Βάσια αγουροξυπνημένη και νωχελική έσκυψε πάνω του, του χάιδεψε τρυφερά τα μαλλιά και τον φίλησε.
-Καλημέρα... του είπε πίνοντας μια γουλιά απ΄τον καφέ του.
Ένα καράβι φεύγει απ΄το λιμάνι μα δεν τους νοιάζει. Γιατί όλα αυτά που αγαπάνε βρίσκονται σε τούτο εδώ το νησί.
Ένα καράβι φεύγει απ΄το λιμάνι μα δεν τους νοιάζει. Γιατί όλα αυτά που αγαπάνε βρίσκονται σε τούτο εδώ το νησί.
σ.σ. Οι φωτογραφίες είναι από την Μύκονο.