Ταξίδι στην Πόλη.
Φαινομενικά ήταν ένα απαίσιο ταξίδι. Αν σας το περιέγραφα θα λέγατε ότι περάσαμε χάλια. Τι να πρωτοπώ... μετράτε...
Το τουριστικό γραφείο ήταν απαράδεκτο. Οι συνοδοί μας ήταν, η μία αναιδέστατη (γκεστάπο θυμάμαι την φωνάζαμε) και ο άλλος παντελώς βλαμμένος. Ο ξεναγός μας μες τα νεύρα.
Οι συνταξιδιώτες μας όλοι πάνω από 80 χρονών, όλο απαιτήσεις και γκρίνια.
Κάναμε 12 ώρες να φτάσουμε, γιατί ο οδηγός του πούλμαν πήγαινε με 50.
Το ξενοδοχείο ήταν άθλιο, ο ρεσεψιονίστ δεν μιλούσε αγγλικά, το κλειδί του δωματίου μας ήταν χαλασμένο μονίμως.
Τέσσερις μέρες δεν είχαμε πιει καφέ, ο καφές στο ξενοδοχείο ήταν ένα είδος υγρού, περισσότερο σε φαρμάκι έκανε.
Δεν μας πήγανε σε κανένα μέρος της προκοπής να φάμε και ψωμολυσσάξαμε.
Τέσσερις μέρες έβρεχε καντάρια. Μόλις μπαίναμε στο ξενοδοχείο σταματούσε. Με το που πατάγαμε το ποδάρι μας σε ξεσκέπαστο χώρο άνοιγαν οι ουρανοί και έριχνε όλου του κόσμου το νερό.
Δεν μπορέσαμε να δούμε τα αξιοθέατα λόγω της βροχής.
Ήμασταν μονίμως μούσκεμα μέχρι το κόκαλο, κρυώναμε και είχα πυρετό.
Δεν έβγαλα καμία φωτογραφία άξια λόγου, για αυτό θα τις δείτε όλες επεξεργασμένες.
Θέλετε κι άλλα;
Αλλά, υπάρχει ένα υπέροχο ΄΄αλλά΄΄.
Λες και αυτό το νερό της βροχής είχε κάποιο μυστικό συστατικό και μας πότισε με την ευλογία του γέλιου. Γελούσαμε ακατάπαυστα, σχεδόν εκνευριστικά για τους άλλους που είχαν σκυλιάσει, με κάθε τι στραβό που μας συνέβαινε. Δεν νομίζω ότι έχω γελάσει πιο πολύ στη ζωή μου.
Οι άνθρωποι εκεί ευγενικοί, σχεδόν γραφικοί. Εξυπηρετικοί και πρόσχαροι.
Τα καφενεδάκια στην πλατεία Ταξίμ υπέροχα. Το παζάρι πολύ ενδιαφέρον. Χαθήκαμε για ώρες στα στενά του.
Την τελευταία μέρα που ας πούμε ότι είχε ήλιο πήγαμε στην Αγιά Σοφιά. Ο ξεναγός, αν και Τούρκος μας μίλησε σχεδόν συγκινημένος για αυτό το ασύλληπτο έργο τέχνης.
Αλλά να σας πω κάτι; (βάλτε τη μουσική να παίζει)
Δεν είναι τα αξιοθέατα, δεν είναι το ελληνικό στοιχείο που είναι διάχυτο παντού, δεν είναι οι άνθρωποι. Είναι αυτό που δεν περιγράφετε με λόγια και το καταλαβαίνεις μόνο αν πας στην Πόλη. Είναι αυτή η αίσθηση της νοσταλγίας και ας μην έχεις φύγει ακόμα, είναι η αίσθηση του σπιτιού, η αίσθηση ότι κάτι σου ανήκει. Ότι κάποιον αποχαιρετάς ή ότι κάποιον περιμένεις. Μια παλιά αγάπη, έναν νέο έρωτα. Είναι ένα μαγικό πέπλο που σε τυλίγει σαν μελωδία, μπλέκει με τα νερά του Βοσπόρου, σου καρφώνετε στην καρδιά και έτσι μένεις αιώνια ερωτευμένος με την Πόλη.
Αλλά να σας πω κάτι; (βάλτε τη μουσική να παίζει)
-Μην κοιτάξεις πίσω... στους σταθμούς των τρένων αν κοιτάξουμε πίσω, αυτή η εικόνα παραμένει σαν υπόσχεση...
Η Ευανθία Ρεμπούτσικα απέδωσε εκπληκτικά με τη μουσική της αυτήν την αίσθηση που σας περιγράφω και ο Τάσος Μπουλμέτης την νοσταλγία της Πόλης.
Αυτό που πάντα θέλεις να επιστρέφεις αλλά δεν το κάνεις επειδή φοβάσαι ότι δεν θα είναι όλα όπως τα άφησες.
********
Η ανάρτηση αυτή είναι μια ιδέα της Joan Petra.