Ήθελε μια ανεμώνη να πάει στο μάθημα.
Έβαλε τα καλά της, άστραψε τα πέταλά της, φόρεσε το στέμμα της και έτσι λουλουδάτη και ευωδιαστή ξεκίνησε.
Μα κάτι περίεργο συνέβαινε.
Όσο και αν προχωρούσε δεν έβλεπε να φτάνει.
Οι ώρες περνούσαν και είχε αρχίσει να κουράζετε.
Ο ήλιος την έκαιγε, μα αυτή δεν σταματούσε να τον κοιτά, ελπίζοντας πως κάποια στιγμή θα φτάσει στον προορισμό της.
Μα για στάσου... συλλογιστικέ...Τόση ώρα δεν έχω κουνηθεί ρούπι.
Κοίταξε τον χώρο γύρω της και της ήταν πολύ γνώριμος.
Ήταν στο ίδιο σημείο.
Μα τι να συμβαίνει... αναρωτήθηκε.
Κοίταξε τα πόδια της και ήταν ριζωμένα στον χώμα.
Για λίγο τρόμαξε αλλά μέσα της κατάλαβε πως για άλλο σκοπό είχε φτιαχτεί.
Αυτή ήταν η μοίρα της.
Να φυτρώνει και να στολίζει το χώμα.
Ξέχασε το μάθημα, κοίταξε ψηλά, κορδώνοντας τον μίσχο της, δείχνοντας την μεγαλοπρέπειά της.
Εμείς όμως φίλοι μου δεν είμαστε ανεμώνες.
Μπορούμε να προχωρήσουμε, μπορούμε να βαδίσουμε μπροστά, σε άλλο μέρος, να αλλάξουμε την μοίρα μας.
Μπορούμε...
Ακόμα και η ανεμώνη που δεν μπορεί, κοιτά κατάματα τον ήλιο και δεν φοβάται το τέλος της Άνοιξης.
Με αυτή την ανάρτηση συμμετέχω στο Life Images #15 της Μαρίας.
******************
Μην ξεχνάτε να στέλνετε στις συμμετοχές σας για τα Ολιγόλεκτα έως την Κυριακή 17/5 στις 8:00 το βράδυ ΕΔΩ.
******************
Μην ξεχνάτε να στέλνετε στις συμμετοχές σας για τα Ολιγόλεκτα έως την Κυριακή 17/5 στις 8:00 το βράδυ ΕΔΩ.