Εκεί... κάτω από την Ακρόπολη, είναι ένα νησί...
Δεν βρέχεται από θάλασσα, ούτε έχει αμμουδιές. Παρά μόνο στολίζετε από πολύχρωμες μπουκαμβίλιες και γιασεμιά..
Τα στενάκια του πολύχρωμα και μοναχικά.
Πεντακάθαρα και νοικοκυρεμένα.
Φιλόξενα και ζεστά.
Σαν καρτ ποστάλ παλιά... βγαλμένο από ελληνική ταινία...
Από άλλη εποχή, σκαλωμένο μέσα στην δική μας...
Σκαρφαλωμένο ψιλά, πολύ ψιλά...
Εκεί που η πολύβουη Αθήνα σιωπά...
Λες και φυλάσσεται από τους γρήγορους ρυθμούς, απ΄την παράνοια της πόλης...
Ζει, προχωρά και επιβιώνει, πάρα την κρίση, πάρα τους καιρούς που δεν αφήνουν περιθώρια ομορφιάς. Κόντρα στο ρεύμα...
Παίρνει ζωή απ΄τους αυτοσχέδιους κήπους, απ΄το κόκκινο των γλαστρών...
Ζει μέσα από τις μικροσκοπικές αυλές. πνιγμένες στα λουλούδια...
Προστατεύεται από την φύση και από το πείσμα των ρομαντικών ανθρώπων...
Άνθρωποι και ζώα μαζί ειρηνικά...
Πράσινο, μοβ και λευκό, δεμένα αρμονικά...
Εκεί... κάτω από τον βράχο της Ακρόπολης.
Στο πιο ιερό σημείο τους κόσμου.
Κάτω απ΄την γαλανόλευκη...
Εκεί βρίσκονται τα Αναφιώτικα.
Το πιο όμορφο νησί του κόσμου... το κέντρο της Αθήνας...
Με αυτή την ανάρτηση συμμετέχω στο Life Images #16 της Μαρίας και στο Μιά φορά μιά γειτονιά... της Πέτρας